Van Korinthische zuilen tot popcultuur cartoons, van middeleeuwse heraldiek tot precolumbiaanse beeldhouwkunst—de sculpturen van Sharon Van Overmeiren (°1985, Antwerpen) doorkruisen tijden en werelden, lenend, schrapend en samenvlechtend van referenties.

Vervaardigd uit keramiek, brons of bijenwas, belichamen deze werken antropomorfe gestaltes die ongehoorzaam zijn aan eenduidige definities. Ze absorberen alle mogelijke associaties en frustreren daarmee rigide identiteitsstructuren. De gedaantes lijken eerder momentopnames—toestanden en processen binnen een groter verhaal van onstuimige beweging en constante metamorfose.

Met verwijzing naar dit verhaal van voortdurende transformatie ontvouwt Sharon’s soloshow
‘Jacuzzi of Despair’. Als ruimtelijke weerspiegeling van de levensloop—van geboorte en oorsprong, liefde en voortplanting—leidt de weg naar de dood, het einde, en tegelijkertijd een overgang dat iets nieuws inluidt. Het leven verliest haar lineaire grenzen, en reïncarnatie openbaart een cyclische dynamiek. Reïncarnatie vormt dan ook het motief waarin Sharon’s sculpturen telkens opnieuw, in een obscure samensmelting van associaties, verschillende interpretaties doen animeren, sterven, en opnieuw herreizen.

Zo lossen vastgeroeste opvattingen op in de kolkende poel van onrust en potentie die de Jacuzzi of Despair is. Onze opvattingen over leven en dood worden ontketend, een gedaantewisseling roept een wereld op die verder gaat dan het hyper-individualisme. De focus op een circulaire levensloop biedt een alternatief voor de lineaire vooruitgang van het kapitalistische groeimodel. Binnen de Jacuzzi ontvouwen zich diepe transformaties; de grootste daad wordt gekarakteriseerd door beweging—niet als een doorgang voor verandering, maar als een ongedwongen, onuitputtelijke ontbinding, waarin zelfs de wetten van verandering zichzelf steeds opnieuw herscheppen.