LUST VOOR HET OOG

Kunstenaar Wim Van der Celen schreef over Lisse’s nieuwe werk:

In haar bezwerende, kleurrijke portretten bespeelt Lisse Declercq de grens tussen idealisering en (hyper)realisme. Haar olieverfschilderijen doen vaak denken aan overgeësthetiseerde beelden uit reclame en mainstreammedia en Declercq verwijst expliciet naar het soort verbloemde weergaves dat socialemediaprofielen met reclame gemeen hebben. Deze sensuele verleidingstaal versmelt ze met een sterk symbolische visie: hedendaags én eigen aan het tijdloze medium schilderkunst. Zoals op sociale media zowat ieder individu het “recht” kan opeisen om vanuit een persoonlijke ruimte wereldwijd gezien te worden, beeldt Declercq vanuit haar atelier meestal haar eigen vriendinnen af als waren het professionele (super)modellen; omdat het kan. 

Uiteraard is aan het recente “recht” om gezien te worden een schaduwkant verbonden: we worden nu namelijk altijd gezien. En toch, echt bekeken voelen Declercqs geschilderde personages zich niet. Daarvoor lijken ze meestal te geoccupeerd door hun eigen handelingen. Deze zijn soms banaal, dan weer animaal of ritualistisch. Hierdoor wordt een duidelijke psychologische inkijk afgeschermd en de toeschouwer wordt rechtstreeks contact ontzegd. Er wordt benadrukt dat wat we zien slechts een masker is, een symbool. Ook in de samenstelling van de decors, bestaande uit alledaagse objecten die vaak een allegorische functie hebben, gaat Declercq verder in op de symbolische dimensie. Veel van de rekwisieten verwijzen bijvoorbeeld, soms letterlijk, soms subliminaal, naar verschillende graden van communicatie: een uitwisseling tussen mensen, tussen man en vrouw, tussen vriendinnen, tussen kijker en toeschouwer, tussen een ik en een zelf…  

Een schilderij is een beeldscherm, is een venster, is een spiegel… Een spiegel voor Medusa, desnoods. Dat klinkt in dit geval misschien wat donkerder dan het is want Declercq weert juist steevast de duisternis, letterlijk. Alles baadt in een energieke, heldere tonaliteit: pure lust voor het oog. 

In een tijd waarin privacy steeds meer tot het verleden lijkt te behoren en adverteerders ons non-stop bereiken met het idee dat het gras elders groener zou zijn, is het op zijn minst verhelderend om een genuanceerde visie aangereikt te krijgen waarin artificiële esthetiek en geforceerde stereotypes niet per se ontkend worden, maar juist worden omarmd om ze daarna weer, onder eigen voorwaarden, tactisch en zelfbewust in te zetten.